ژانگ ژیا ۳۹ ساله است و مدیر بازاریابی. در یانجیائو زندگی می‌کند، شهری شلوغ، پر از ساختمان‌های بلندمرتبه، در شرق پکن، پایتخت چین.او یکی از صدها هزار کارمندی است که به طور متوسط روزی ۶ ساعت بین خانه و کار در راهند. خانه‌اش یانجیائو است، کارش پکن. گاهی آن ۶ ساعت می‌شود ۹ ساعت، یا حتی بیشتر.به قول خودش، ”بعضی روزها ساعت‌هایی که سر کارم از ساعت‌هایی که در راهم کمتر است”.هزینه مسکن در پکن آن‌قدر زیاد است که بسیاری ناچارند در شهرهای اطراف مثل یانجیائو زندگی کنند.بنا به گزارشی که مؤسسه ائتلاف کسب‌وکار در جهان‌شهرها  سال ۲۰۱۶ منتشر کرد، پکن به لحاظ اجاره مسکن، گرانترین شهر جهان است. میانگین اجاره‌بها ۲۰ درصد از درآمد میانگین بیشتر است.وضع آنها که می‌خواهند خانه بخرند هم چندان بهتر نیست. قیمت ملک از سپتامبر ۲۰۱۵ تا سپتامبر ۲۰۱۶، حدود ۲۸ درصد افزایش داشته است.بدیهی است که بیشتر چینی‌ها نمی‌توانند در پکن خانه بخرند. بنابراین به شهرهای اطراف می‌روند – که بهشان می‌گویند شهرهای ”خوابگاه”، چون خیلی‌ها صرفا شب آنجا می‌خوابند

یکی از این شهر-خوابگاه‌ها یانجیائو است که بیست سال پیش اساسا وجود نداشت. جایش چند روستا و مزرعه بود با حدود ۳۰ هزار نفر جمعیت. یانجیائو امروز برای خود شهری است. قریب به یک میلیون جمعیت دارد. هر روز صبح، گاه ساعت‌ها پیش از طلوع، کارمندان غالبا جوان در خیابان‌ها صف می‌کشند که با اتوبوس به پکن بروند.مسافران آن‌قدر زیادند که ترمینال اتوبوس خودش مرکز کسب‌وکار شده. پیش از طلوع دوره‌گردها صبحانه می‌فروشند. غروب که می‌شود، تاکسی‌های خطی صف می‌کشند که مردم را به خانه‌هایشان برسانند.بنا به آمار رسمی دولت چین (مربوط به سال ۲۰۱۳) ساکنان پکن میانگین ۵۲ دقیقه از خانه تا کار در راهند. آنها که بیرون پکن زندگی می‌کنند به مراتب بیش از این.ژانگ ساعت‌هایی که در راه است درس می‌خواند و دوره‌های آنلاین می‌گذراند. می‌گوید: ”اوایل حس می‌کردم وقتم تلف می‌شود. ولی الان چنین حسی ندارم